Szczęś Boże,
zapraszam na lekcję religii.
Katecheza 13
Temat: Powołanie do kapłaństwa.
Celibat (łac. caelebs – nieżonaty) – dobrowolna lub obowiązkowa rezygnacja z małżeństwa przez osoby duchowne. (…)
W Kościele rzymskokatolickim od początku kształtował się zwyczaj spontanicznego celibatu, który zalecano i pochwalano, np. bezżenni byli Tytus i Tymoteusz. Żonaci prezbiterzy po owdowieniu nie żenili się powtórnie. W pierwszych wiekach zalecano kapłanom wstrzemięźliwość seksualną, bez względu na to, czy żyli samotnie, czy mieli rodziny. Żonaci mężczyźni byli dopuszczani do święceń, ale wyższe święcenia wykluczały pożycie małżeńskie; chyba że ktoś żenił się dopiero po przyjęciu święceń – wtedy tracił stanowisko duchowne. W II w. Tertulian pisał: I będzie składał ofiary (...) przez kapłana, który został powołany do kapłaństwa jako mąż raz żonaty lub w ogóle z dziewictwa do tego stanu włączony.
Z czasem zaczęto traktować celibat kapłański jako obowiązek. W 306 r. synod w Elwirze usankcjonował wcześniejszy obyczaj, wedle którego od żonatych mężczyzn, którzy przyjmowali święcenia kapłańskie, żądano wyrzeczenia się pożycia małżeńskiego. (…)
W VIII w. celibat stał się prawem powszechnym na Zachodzie, ale dopiero papieże XI w. – zwłaszcza Grzegorz VII – zaangażowali się w walkę o jego upowszechnienie.
Przełomem dla wprowadzenia celibatu w życie było postanowienie Soboru Trydenckiego
z 1563 r. Wprowadził on seminaria duchowne jako najwłaściwszą, a z czasem jedyną drogę do kapłaństwa. Ustaloną w potrydenckim Kościele praktykę udzielania święceń nieżonatym mężczyznom Kościół łaciński zapisał ostatecznie – choć powołując się na prawodawstwo trydenckie – w ogłoszonym w 1917 roku Kodeksie Prawa Kanonicznego.
Sobór Watykański II potwierdził potrzebę celibatu duchownych, a jako uzasadnienie podał: aby łatwiej niepodzielnym sercem (1 Kor 7, 32-34) poświęcali się Bogu (KK 42). Paweł VI
w encyklice Sacerdotalis caelibatus z 24 VI 1967 r. potwierdził dotychczasowe prawo Kościoła w zakresie celibatu duchownych i podał jego uzasadnienie chrystologiczne, eschatologiczne i eklezjalne. (…)
Przyszli księża ślubują celibat podczas święceń diakonatu. Ale w Kościele katolickim celibat praktykowany jest także przez mężczyzn, którzy nie są kapłanami (braci zakonnych, członków instytutów świeckich) oraz przez kobiety (zakonnice, członkinie instytutów świeckich, dziewice i wdowy konsekrowane).
W Kościele prawosławnym – m.in. na podstawie uchwał synodu trulańskiego (691 r.), uznawanego tu za VII sobór powszechny – oraz w Kościele greckokatolickim obowiązuje tylko biskupów i mnichów, w katolickich Kościołach chaldejskim, syryjskim, koptyjskim, melchickim, syro-malabarskim zachowuje go ogół duchowieństwa. W innych Kościołach wschodnich nie jest prawnie regulowany. We wspólnotach protestanckich nie ma obowiązkowego celibatu duchownych.
(http://dziedzictwo.ekai.pl/@@celibat [20.11.2013])
Odpowiedz na pytania:
- Co oznacza słowo celibat?
- Jaką rolę w upowszechnianiu celibatu kapłańskiego w Kościele łacińskim odegrał Sobór Trydencki?
- Do czego zobowiązuje celibat?
- Jak Sobór Watykański II uzasadnia celibat?
Czekam na Wasze odpowiedzi. Prace prześlijcie na adres iwona.zdziarstek@dlugosiodlo.pl
Katecheza 14
Temat: Liturgia sakramentu święceń.
Obrzęd święceń prezbiteratu (fragment)
Biskup zwraca się do wybranych na prezbiterów, którzy składają przyrzeczenia:
Drodzy synowie, zanim przystąpicie do święceń prezbiteratu, musicie wobec ludu wyrazić wolę ich przyjęcia. Dlatego pytam każdego z was:
Czy chcesz wiernie pełnić urząd posługiwania kapłańskiego w stopniu prezbitera, jako gorliwy współpracownik biskupów w kierowaniu ludem Bożym pod przewodem Ducha Świętego?
Wybrani odpowiadają razem: Chcę.
Biskup: Czy chcesz pilnie i mądrze pełnić posługę słowa, głosząc Ewangelię i wykładając prawdy katolickiej wiary?
Wybrani: Chcę.
Biskup: Czy na chwałę Boga i dla uświęcenia chrześcijańskiego ludu chcesz pobożnie
i z wiarą sprawować misteria Chrystusa, a zwłaszcza Eucharystyczną Ofiarę i sakrament pokuty, zgodnie z tradycją Kościoła?
Wybrani: Chcę.
Biskup: Czy chcesz razem z nami wypraszać Boże miłosierdzie dla powierzonego ci ludu, modląc się nieustannie według nakazu Chrystusa?
Wybrani: Chcę.
Biskup: Czy chcesz coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem, Najwyższym Kapłanem, który
z samego siebie złożył Ojcu za nas nieskalaną Ofiarę, i razem z Nim poświęcać się Bogu za zbawienie ludzi?
Wybrani: Chcę, z Bożą pomocą.
Każdy z wybranych na prezbiterów podchodzi do biskupa, klęka przed nim i swoje złożone ręce wkłada w ręce biskupa.
Biskup pyta go: Czy mnie i moim następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?
Wybrany: Przyrzekam.
Biskup: Niech Bóg, który rozpoczął w tobie dobre dzieło, sam go dokona.
Biskup: Wysłuchaj nas, Panie, nasz Boże, i obdarz swoje sługi błogosławieństwem Ducha Świętego oraz mocą łaski kapłaństwa. Niech ci, którzy mają zostać przez Ciebie uświęceni, cieszą się zawsze obfitością Twoich darów. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Wierni odpowiadają: Amen. (…)
Wszyscy przez chwilę modlą się w milczeniu. Następuje nałożenie rąk i modlitwa święceń prezbiteratu. Każdy z wybranych na prezbitera podchodzi do biskupa i klęka przed nim. Biskup kładzie każdemu ręce na głowę, nic nie mówiąc. Po nałożeniu rąk przez biskupa wszyscy obecni kapłani, nic nie mówiąc, kładą ręce na każdego z wybranych. Kapłani pozostają obok biskupa aż do końca modlitwy święceń. Po nałożeniu rąk na wybranych biskup wygłasza modlitwę święceń.(…)
Prosimy Cię, Panie, * daj także nam, słabym, takich pomocników, * których potrzebujemy do wypełniania kapłańskiej posługi, * przekazanej nam przez apostołów.
Prosimy Cię, Ojcze wszechmogący, * daj tym swoim sługom godność prezbiteratu; * odnów w ich sercach Ducha świętości; * niech wiernie pełnią przyjęty od Ciebie, Boże, * urząd posługiwania kapłańskiego drugiego stopnia * i przykładem swojego życia pociągają innych do poprawy obyczajów.
Niech będą godnymi współpracownikami biskupów, * aby przez ich przepowiadanie i dzięki łasce Ducha Świętego * słowa Ewangelii przyniosły obfity owoc w ludzkich sercach *
i dotarły aż na krańce ziemi.
Niech razem z nami będą wiernymi szafarzami Twoich misteriów, * aby lud Twój odnawiał się przez odradzające obmycie chrztu świętego, * czerpał pokarm z Twego ołtarza; * aby grzesznicy doznawali łaski pojednania, * a chorzy pokrzepienia w słabości.
Niech złączeni z nami, wypraszają Twoje miłosierdzie * nad ludem powierzonym ich pasterskiej trosce * i nad całym światem. * Niech przez ich posługiwanie wszystkie narody zjednoczą się w Chrystusie * i staną się jednym ludem, * który osiągnie pełnię doskonałości w Twoim królestwie.
Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, * który z Tobą żyje i króluje
w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Wierni odpowiadają: Amen.
(OŚBPiD, http://liturgiaecclesiae.pl.tl/%26%23346%3Bwi%26%23281%3Bcenia-prezbiteratu.htm [30.11.2013])
Odpowiedz na pytania:
1.Jakie deklaracje składa kandydat do święceń?
2. Co przyrzeka?
3. Jakie zadania nakłada na niego Kościół?
Czekam na Wasze odpowiedzi. Prace prześlijcie na adres iwona.zdziarstek@dlugosiodlo.pl
Pozdrawiam serdecznie Iwona Zdziarstek
